27 de nov. 2008

Que bonito es el ultrafondo!!!

Correr 245 kilómetros por las tórridas arenas del desierto del Sáhara en sólo seis días, pedalear durante una veintena de días para recorrer más de 3.500 kilómetros, soportar un viraje brusco a 1.500 kilómetros por hora –a bordo de un caza de combate que vuela a 18.000 metros–, escalar un pico de más de 8.000 metros o pasar tres meses durmiendo en periodos de tres horas a bordo de un velero que da la vuelta al mundo, no son hazañas al alcance de cualquiera. Para realizar algunas de estas actividades, que ponen a prueba los límites de resistencia del cuerpo humano, hace falta tener una salud de hierro o un físico perfecto. En algún caso, como ocurre con las carreras de ultrafondo o la alta montaña, tiene más importancia la determinación y la voluntad, pero estar en forma es siempre esencial.
"Para el ultrafondo no hace falta un físico especial, pero sí determinadas condiciones”, explica el atleta José María González Muñoz, de 43 años, campeón de Europa de 100 Kilómetros en 2006 y campeón de España de maratón en 1999. Tras 20 años corriendo, lo tiene claro. Para participar en carreras de ultrafondo, “el requisito es haberte preparado bien”; y aún así, dice, este tipo de carreras acaban pasando factura: “Muchas veces no es lo que haces, sino las condiciones en las que lo haces”. Es el caso de la citada prueba africana, MDS!
En pruebas como los 100 Kilómetros, que suponen un esfuerzo continuado durante muchas horas –González Muñoz ganó el Campeonato de Europa con 6 horas y 23 minutos– sufren principalmente las articulaciones y los músculos, además del riñón y el hígado, que se encuentran con dificultades para realizar su función. Es habitual que tras una carrera de este tipo, el color de la orina sea anormalmente oscuro. No obstante, según este atleta, el ultrafondo es “menos traumático” que el maratón, que consta sólo de 42,195 kilómetros, porque el ritmo es inferior. Pero al día siguiente las consecuencias son peores. “Después de un maratón, aún tienes vida, pero tras 100 kilómetros, te quedas sin fuerzas, llegas al agotamiento total de la musculatura”, explica González Muñoz.
No sólo el ultrafondo pone al límite la salud. Existen otros deportistas especialmente habituados al sufrimiento. Son los ciclistas por etapas. Esta modalidad de ciclismo, cuyo ejemplo más claro es el Tour de Francia, es especialmente peligrosa, porque el diseño de la prueba no permite la recuperación del corredor tras pedalear durante más de 200 kilómetros en un día. Tras un periodo de seis a diez días de esfuerzos continuados empiezan a aparecer alteraciones hormonales.
Los ciclistas sufren las consecuencias del esfuerzo también en forma de bajón del sistema inmune, haciéndoles más proclives a padecer infecciones más graves. Al igual que ocurre con el ultrafondo, los riñones y el hígado también se ven afectados, sin olvidar otras consecuencias menos importantes para la salud, pero posiblemente más penosas para el deportista, como la sobrecarga de los músculos y tendones. Tampoco es raro que los ciclistas de élite puedan sufrir un estrechamiento de la arteria ilíaca debido a la intensidad del bombeo de sangre, en las extremidades inferiores. “Participar en una de estas pruebas es poner la salud al límite”. Sin embargo, estos riesgos contrastan con los beneficios que tiene la práctica del ciclismo de forma moderada, que según el especialista, están fuera de toda cuestión.
Los nadadores de ultrafondo, considerando ultrafondo a partir de los 15 km y hasta los 88 km, también padecen o pueden padecer la misma sintomatología que los runners o ciclistas de fondo, pero no solo eso, la exigencia física es enorme, ya que los golpes, codazos, patadas entre los nadadores son constantes, además en las pruebas "cortas", de 5-10-15 km, no hay casi tiempo para avituallarse, mientras que en 25 km para no sufrir una deshidratación el nadador se debe avituallar constantemente. Otro factor a tener en cuenta es que los nadadores de aguas abiertas están expuestos al frío del agua, ya que esta puede llegar a estar alrededor de 16ºC y llega a causar importantes hipotermias, por eso antes de nadar el nadador cubre su cuerpo con vaselina y lanolina protegiéndose también de las posibles rozaduras...además hay factores como el coco y la orientación que juegan su papel muy importante en estas pruebas...
Otras personas que viven al límite, en este caso varios miles de metros por encima de los montañeros más aguerridos, son los pilotos de combate y los astronautas. Aunque no son deportistas, también deben tener una condición física envidiable.
Pero que hay después de este mundo????
Cuánto tiempo necesita nuestro cuerpo para volver al mismo nivel que estaba antes de la prueba de ultrafondo??
Recuperamos totalmente??
Estas son las preguntas e inquietudes que rondan mi cabeza después de haber afrontado mi reto natatorio de ultrafondo, los 25 km en piscina, ya que no recordaba ninguna prueba o evento que haya hecho y que me haya dejado tan tocado físicamente, ninguno de los 11 Ironman hechos hasta el momento, ni la Quebrantahuesos, ni la Matagalls-Montserrat, ni ninguna de las 13 maratones que he hecho hasta el momento, ni los 50 km pista, ni la Bocaina, ni....... tengo que reconocer que se sufre y mucho, pero el momento de terminar algo así es algo indescriptible, una sensación del más allá, un placer casi inigualable.....y que solo por eso CREO QUE VALE LA PENA seguir buscando nuevos retos, buscando el LÍMITE!!!

33 comentarios:

MAE ha dit...

MI madre me decía "Sarna con gusto no pica" y yo le decía "pero mortifica", bueno aparte de esto.

Creo que el cuerpo pasa factura y también creo que hay que dejarlo que se recupere y más después de estas "super-pruebas", seguramente los médicos que leen vuestros blog, puedan dar respuestas más "justificadas" pero yo por lo que veo en Chema y en vosotros creo que deberíais "recuperar" algo más, y no sólo físicamente, estoy convencida que la "procesión va por dentro".

Yo vi a Chema llegar fatalito de Sables, demacrado y delgadísimo, tamibén acabó bastante regular su primera Bocaina, pero todo esto lo superó su cima en el Aconcagua (le vi diez días después), y de hecho aquellos kilos no los ha recuperado, y no lo digo por los kilos pero me pregunto ¿estos esfuerzos van haciendo huella interna? me refiero a nivel celular .... ¿esa recuperación cömo se hace, se llega a recurepar o se acumulan los "deterioros"? por eso digo que la procesión va por dentro y creo que es necesario DESCANSAR después de algo tan "tremendo" ¿tengo algo de razón o no?

Bueno lo importante que sigáis manteniendo esa ilusiónh de superación personal y que los demás lo podamos compartir ¿cómo van los entrenos por la playa?

Besicos.

P.D. Suerte en el runpenat

Miguel Angel ha dit...

Muy buen artículo con buenas reflexiones. Veo que el tema del ultrafondo no es desconocido para ti, jeje ;-P

davidiego ha dit...

quienes hacen esto pueden descansar?
o sólo quedarse quietos mientras no puedan con lo que el cuerpo manda?
;)

MAE ha dit...

David no sólo creo que pueden sino que deben... otra cosa es que lo hagan

Miedo me da cuando Chema lea esto ... SOS ha descubierto una carrera en el Himalaya -que la tienen en mente unos suyo amigos de Sables (Xesc y Jaume)- y le motivado .... y sabéis quien ha sido la culpable del descubrimiento, pues la menda. Vamos que veo que no va a descansar ni un pelín hasta que lo consiga, tanto el ir como el prepararse. Le mola lo de enganchar una cosa con otra, vamos el no darle cuartelillo al cuerpo

Besicos pá tós

robert mayoral ha dit...

Akela, gracias por los consejos, pero mis descansos ya los ves, si un día no hago algo, lo que sea llevo una procesión por dentro, aun no he terminado un reto/objetivo y ya tengo otro entre manos, se ha convertido en un no parar y mi lema actualmente es HAZ TODO LO QUE PUEDAS AHORA POR SI MAÑANA NO PUEDES!!!
y eso de descansar? cómo se hace?
Miguel Angel, no me estoy poniendo en ello, espero ser pronto un experto con prácticas incluidas!
Daviddiego, yo no puedo descansar "mucho" de hecho casi empalmo temporadas, o dejo de hacer una cosa, pero sigo con otra, con lo que el descanso total casi no existe...
Akela, pues a que me apunto yo también, como le pille el gustillo a esto de Sables ya verás...esa del Himalaya me parece que los Teres ya la han hecho, al menos Jaume!

Unknown ha dit...

EY ROBERT, YA SABES QUE PUEDES CONTAR CONMIGO PARA CUALQUIER EVENTO DE ULTRAFONDO QUE VAYAS A REALIZAR, TAMBIÉN SOY DE LA MISMA SANGRE QUE LA TUYA!!!TENGO EN MENTE SABLES O LE TOUR ULTIME O LA RAM O....LOS 100KM DE NAMÍBIA, O CRUZAR ALPES DE EXTREMO A EXTREMO EN BICI, ETC. ETC, ETC., HAY TANTAS FRIKADAS POR HACER!!!

ESTE DOMINGO ME TOCA JEAN BOUIN,HABER SI NOS VEMOS PRONTO EN ALGUNA, POR CIERTO, MI BLOG ES EL ironpradogrc.blogspot.com, meteme en memoria!!!

HASTA PRONTO!

Francisco Castaño ha dit...

Yo creo que estos retos, por supuesto que tienen que afectar al cuerpo, pero si lo cuidamos, lo recuperamos bien y por supuesto lo entrenamos, las consecuencias serán menores.

Pero hay una coas muy importante, disfrutamos y de eso se trata, al blog de Syl me remito, a Bambar que son dos días.

Saludos.

SanTiago Pons ha dit...

Robert,
tampoco creo que sea bueno correr un triatlon de distancia olimpica a las pulsaciones que se va y lo disputan a miles ... disfruta crack! you'll never swim, ride, run alone!

Furacán ha dit...

que susto, cuando empecé a leer el artículo pensé que se te iba dar también por pilotar cazas jajajaja
Está muy bien, de todas formas yo creo que la resistencia humana en general está infravalorada y que "casca" más la intensidad que la duración de las pruebas.
Con adaptación suficiente no veo tanto riesgo (opinión personal) como dicen, si al final descendemos de una especie que llegó desde el continente africano a pie!

Jordi ha dit...

M'agradat l'article... però fas por quan dius quelcom aixins com " a seguir cercant el limit".

Fes el que et vingui engana, que la vida només és viu un cop, però recorda que tens dona i filla.

Salut crack !!! i força al canut, com deia el meu avi.

Angel Salgado ha dit...

Hay que buscar el límite sin sobrepasarlo........acuerdate

robert mayoral ha dit...

Rafa, ok, te tendré en cuenta para próximos retos..jejeje...seguro qeu de tantos alguno compartimos...tomo nota de tu blog!
Fran, el problema es que tanto disfrutamos que no damos al cuerpo esa pausa tan larga en el tiempo como necesaria, y siempre vamos a ver quien la hace más gorda...y claro, el límite algún día aparecerá!
Santi, yo no lo hago nunca en pulso más alto de 160-170, así que sigo guardando ese último cartucho..jejeje
Furacan, muy bueno, el próximo será cruzar en paracas algo bestia, subiendo a más de 8000 metros..jejejje
Jordi, d'això en soc conscient, però, com de moment no he trobat cap cosa que m'hagi superat o m'hagi vingut gran, tot el que fem sembla poc....i alguna cosa del fet són autèntiques bestieses, però fins a on es pot arribar??

robert mayoral ha dit...

Angel, por supuesto...hay que encontrarlo y luego mirarlo fijamente y decir, ah!! estás ahí! pues nada hasta aquí puedo llegar...jejeje

Anònim ha dit...

mi primera prueba oficial fue la transgrancanaria oeste-este (yo... un chico normal, ex futbolista y aficionado a hacer deporte a diario...) 11horas y media... fue tan bonito que a los pocos meses la hice sur-norte...
a partir de ahí casi todo lo que he hecho ha sido de más de 5horas de duración... es la droga dura.
pero mientras haya gente que piense en ello, habrá más y más pruebas. tranqui que no te vas a aburrir nunca de hacer jejeje. maquinon!!!!

Unknown ha dit...

Ojo, el que crea que esto no pasa factura, ya se puede ir enterando un poco.
Ya no solo en ultrafonod, en maraton los que compiten es gente "enferma" por lo que comentas de su sistema inmune. Ahora alarga la prueba y veras!

De todos modos, a mi si me compensa, en un mundo en el que dicen que viviremos hasta los 100 años, yo suelo decir que me quiten lo baila, me bajo del burro a los 75-80 pero me bajo sabiendo que no me he dejado nada por probar de lo que quieria.

Reflexiones varias!

sina ha dit...

Gracies Robert, per aquests articles que ens fan reflexionar i pensar sobre el que estem fent, però encara llegint el que dius i encara que els metges diguin el que diguin, jo creo que mai deixarem de fer el que realment ens agrada i ens fa sentir-nos vius. Com sempre s'ha dit, l'ultrafondo és un estil de vida i els que escollim viure d'aquesta manera ja no podem deixar-ho! Patirem sí! Peró és el que busquem! jaja

daniel leiva posadas ha dit...

la recuperacion de este baño acuatico es la ostia hee!! yo he tenido algo de apetito desmesurado, y fatiga bastante... esto para recuperarlo tela ,no se pueden nadar 25 kms todas las semanas je je!!

Anònim ha dit...

sables power!!!!!! la sensacio fisica i mental quan acabes proves de llarga distancia o fas entrenaments de moltes hores no te preu!!!! si la gent ho fes ens podria entendre,
sempre endavant!!!!!
molta força robert!!!!!

robert mayoral ha dit...

Miguel Angel, cuanto más largas y duras más tiempo tenemos para disfrutar, las cortas son más agónicas y se terminan pronto, así que long distance forever, y como bien dices tenemos pruebas para aburrirnos!
Trina, y tanto que pasa factura, lo que pasa que yo pienso como tu, cuando llegue el momento que me quiten lo bailao!
Sina, tota la raó...es un estil de vida diferent i per això som diferents nosaltres, gaudirem d'ell i el defensarem fins al final!
Dani, esta semana nadando no acabo de encontrar esas buenas sensaciones, no tengo velocidad, me duelen los brazos..no sé sensaciones rarísimas, nuevas para mí...pero y lo bien que nos lo pasamos, y la satisfacción que nos dió??? todas las semanas no, pero sí de vez en cuando, jejeje
Lluís, gràcies...tú també m'entens, com diu Sina és un estil de vida, som diferents, d'una altra pasta!

Edu Luque - edumac75@gmail.com ha dit...

buen articulo robert!!!!

daniel leiva posadas ha dit...

ya sabes ,descansa la piscina robert, yo solo he nadado en zarautz 2000 mts y ni tan mal ,y el sabado por la mañana nadare para recordar esos momentillos...pero seran 1500 mts no mas!

Ricardo Cabrera Cosano ha dit...

Buenísimo artículo... Los que somos de no poder quedarnos quieto ni un momento, sabemos de lo que hablas... Hoy sin ir más lejos, no he entrenado y parece que llevara un año sin hacerlo...

LOS AGONÍAS DEL DEPORTE AL PODER!!

JAJAJAJA...

Cristobal Diaz Navarro. ha dit...

Pues yo debo de estar zumbado, porque a mi las pruebas que mas me gustan son las que has puesto ahi que no vienen bien para el cuerpo, fijate que no me gusta correr a pie, y creo que acabaré mi carrera deportiva haciendo ultrafondo ajjaja uffffffffff el maraton ultramont blanc tiene que ser la leche, como le explico yo a mi madre que uno de los mayores sueños de mi vida sería hacer esa prueba ? ajjja no se si lo entendería.

cristobal11dn.blogspot.com

Jordi ha dit...

Estás como una puñetera cataplasma.

Mucha suerte Robert.

Estaremos pendientes de tus nuevas hazañas.

robert mayoral ha dit...

Edu, gracias me alegro que te guste...otro que se engancha!
Dani, la semana pasada nadé 2000, esta llegaré a los 10000 seguro..pero eso sí de tranquis...saboreando cada brazada!
Ricardo, y el mal rollo y el mal genio que nos pone es una pasada, total por un día de nada...a veces pienso si seremos normales!
Cristobal, pues tú como yo, a mi tampoco me apasiona correr y me voy a Sables, así que...no tenemos límite, jejeje, el UTMB tiene que ser la ostia, pero eso de pelearme por las inscripciones no me mola, y la fecha me tira un poco para atrás, pero tarde o temprano caerá!
Jordi, eso ya lo sé, me lo han dicho por activa y por pasiva, pero no tengo remedio!

ALVARO RUIZ ha dit...

Muy buen articulo Robert , estoy de acuerdo que el ultrafondo t pone al limite , sobre todo pienso yo mentalmente , y te hace conocerte interiormene , aparte esto mismo te da un fuerza mental brutla. , un abrazo y suerte en la run penat

Emilio ha dit...

Si ya acabar un 10mil te da satisfacción, si hacer un sprint te hace grande o acabar un olímpico te da un subidon increible, cualquier prueba de la que hablas tiene que ser indescriptible, solo para unos pocos elegidos y tu lo eres. Asi que con cabeza pero con mucha fuerza sigue a por tu reto

Francisco Castaño ha dit...

Robert te he puesto el ritmo al que tengo previsto ir, y tu? lo poedemos intentar ajustar, así tomarás avituallamiento extra que me van a preparar los chavales del aula oberta, unos batidos de frutas, jeje, esto de jugar en casa tiene que se una ventaja ¿no te parece?

Saludos.

robert mayoral ha dit...

Alvaro, lo que más lleva al límite es la fuerza de coco que tenemos, porque de fuerzas siempre hay, lo que cuando el coco dice basta ya no se puede seguir...
Emilio, cada prueba tiene su encanto, pero las pruebas que son diferentes son diferentes, y el tipo de satisfacción puede ser brutal....
Fran, veremos como llegamos al Rat Penat...una vez allí a ver qué ritmo somos capaces de coger...si coincidimos, casi mejor entrará un caldito que un zumo, porque parece que frío pasaremos un rato, pero bueno, agradezco la oferta!

Fran ha dit...

Las emociones en el ultrafondo se multiplican respecto a un maratón, lo mental es fundamental y por eso cualquier hecho afecta muchísimo. Si todo va bien se disfruta al máximo, y si no es así intentas sobrevivir, y lo consigues, con lo cual al acabar te sientes igualmente triunfante. Por eso engancha el ultrafondo. Vaya, al menos en las escasas 4 ocasiones en que he sido ultrafondista. Es precioso el ultrafondo. Un abrazo.

Anònim ha dit...

Joder Robert, me estoy planteando dejarlo!!jijijijijiji
DE algo hay que morir no??'
Somos fondistas!!
SAlut compamy!!

Unknown ha dit...

muy buen articulo Robert! te lo digo un poco jodido y con mucha envidia, desde la cama recuperandome de un caida. Asi que por mucho que me pese no nos veremos en la 6 hores de Can Drago, al menos corriendo... animo y siguen ahí inspirando a tanta gente!!

Unknown ha dit...

ah, con articulos asi no supongo que no tendras inconveniente en que te linkee.