10 de jul. 2012

12 días después.....

El tiempo pasa rápido o eso nos parece muchas veces, el caso es que ya han pasado 12 días desde que pasé por el quirófano, para solucionar unos problemillas con una doble operación, y todavía sigo aquí en el fondo del agujero, viendo solo una ligera muestra de luz al final....
Sabía que la recuperación no sería fácil, ni mucho menos rápida, pero ante la posiblidad de matar dos pájaros de un tiro y hacer tan solo un parón, no tuve ninguna duda, prefiero una parada, aunque sea más dolorosa y larga, que no dos, quizás más cortas, quizás igual de dolorosas, pero distanciadas ligeramente en tiempo.....
El caso es que ya pasó todo, afortunadamente todo sigue el transcurso normal que tiene que seguir, una de las heridas está bien, la otra sigue dando algún que otro problemilla, pero siempre dentro de la normalidad, mi suerte ha sido tener un gran equipo de profesionales a mi lado, que me han atendido de manera muy especial y que han hecho que algo muy complicado o difícil de entender, haya sido más fácil de lo normal.
Los ánimos y mensajes de apoyo que he recibido, así como las personas que más quiero y he podido tener a mi lado me hacen todo esto más llevadero, no es fácil, y más aún a alguien como yo que no sabe estar quieto, pero estoy mentalizado para hacer las cosas bien, recuperar lo más pronto posible, ir paso a paso y poder volver a gozar de uno de nuestros mejores tesoros y, que muchas veces no valoramos, la salud, para ser dueño otra vez de mi mismo.
Lo peor ya pasó, las intervenciones propiamente dichas y, esos 11 días de cama que, también cansan lo suyo, tan solo saliendo para ir al hospital, ahora con 8 puntos menos de los 15 que tengo, o tenía, la cosa cambia un poco, tengo algo más de movilidad, puedo levantarme y puedo sentarme en una silla durante un buen rato, sin abusar porque el peso de mi cuerpo todavía es demasiado para ser soportado por la zona abdominal, pero poco a poco hay que volver a dar movilidad al cuerpo...

Queda un camino largo, lento y laborioso por delante....pero está claro que hay que seguir luchando, no me he rendido nunca, no me rindo ahora ni me rendiré!!!!

FEEL THE PAIN AND DO IT ANYWAY

WHERE IS THE LIMIT?

4 comentarios:

Celina ha dit...

Mucho ánimo! como dices, ahora toca armarse de paciencia para hacer las cosas bien, antes de que te des cuenta estás totalmente recuperado. Un besote grande y recuperador

tri-famili ha dit...

Anims, que primer es la salut.
SORT

Pau Mateu ha dit...

Descansa i aprofita... Tour, olimpiades, i apalabrados. Recuperat ràpid "Puyi". ;)

robert mayoral ha dit...

Gracias Celina, en ello estamos!!!
Tri-famili, está claro sin salud, no hay nada más!
Pau, jejeje....gràcies...tot lo ràpid que pugui, d'aixo no tinguis cap dubte, pero les coses han de seguir el seu transcurs normal per no recaure!!!