8 de febr. 2011

ENDURO DOBLE IRONMAN LANZAROTE 2011 (I parte)

...sin duda un momento a recordar durante toda la vida.....
...el equipo español trabajando en equipo.....
...disfrutando con la bici en uno de los llanos....
Mi objetivo principal de este año ya es historia.....conseguí terminar un Doble Ironman.....hace algunas horas decía que "uno y no más", pero ahora ya lo veo diferente y todavía no han pasado 48 de ese FINISHER......
No sé por donde comenzar ni cómo ni con qué palabras explicar todo lo vivido estos días en Lanzarote.....ha sido algo increíble, una experiencia muy diferente de las vividas hasta ahora, deportivamente hablando, unas sensaciones nunca vividas, he aprendido muchas, muchísimas cosas, he crecido algo más como persona pero sobretodo me he encontrado con gente fantástica y sin adjetivos posibles para describirlos, unos días rodeado de unos grandes amigos, compañeros pero todavía más grandes seres humanos....gracias por compartir unas horas de mi vida conmigo.....Victor del Corral y Azucena, no os podré agradecer jamás cómo os habéis portado conmigo, Cristian Moya, insaciable y los compañeros de aventura, Miguel Martínez, Toni Payeras, Mikel Osa, Jon Lei y respectivos familiares y acompañantes.... GRANDES TODOS VOSOTROS!!!
Todo empezó con la recogida de dorsales, en esta ocasión me tocó el 19 de los 24 participantes, y la verdad esperaba un gran despliegue, no sé una organización digna de la magnitud del evento...lo veía todo muy pobre, poca cosa para lo que nos venía encima....
Recojo el dorsal y me dan las últimas indicaciones, horario de checking de bici, donde tan solo se aseguraban que llevabas unas luces más o menos decentes, horario de la pasta party, por cierto bonísima, buena pasta, ensalada, panecillos y fruta, 100% carbopower, del briefing, poco cutre y dejando muchas dudas para resolver sobre la marcha, y sorpresa, de un control de sangre, que aún no sé bien bien para qué servía....pero bueno....un vampiro me absorbió una poca....
Conocí al resto de participantes españoles, menuda panda de cracks todos ellos....grandes atletas y grandes compañeros también, Mikel, Miguel y Toni, y a otros cracks del ultrafondo, como el gran Guy Rossi, con 49 dobles ironman terminados, 26 triples, algún penta y deca ironman....algo increíble....compartimos experiencias y todos estamos ansiosos por comenzar a rodar....los nervios y las dudas nos invaden.....así que tras un día bastante largo, nos vamos a dormir, eso sí después de comer algo más de pasta, jejeje.....
Me acuesto tranquilo y me duermo plácidamente, sin nervios, puedo descansar bastantes horas puesto que la prueba comienza a las 8 de la mañana, teniendo en cuenta que es una hora menos que en la península, una hora muy decente para levantarse y prepararlo todo....me levanto ultimo las bolsas de ropa, de las transiciones, preparo la comida para las primeras horas de carrera desayuno y me voy hacia la salida, sigo con muchos nervios y con dudas.....no las tengo todas de poder superar algo así....
Llego a boxes de los primeros, no hay casi nadie, es de noche todavía y el viento azota considerablemente.....lo dejo todo listo y, primera sorpresa, el mar está movido....bastante movidito....en principio pienso mejor, como no se me da mal del todo el nadar pues mejor saldré, pero luego.....sumaré más tiempo, más esfuerzo y más dificultad que tendremos también en la bici....así que....en definitiva, más vueltas a la cabeza y más sombras y dudas.....pero lo que estaba claro es que había ido allí a participar, a pasármelo bien y por supuesto a terminar.....así que tras una concentración española en la salida, con fotos varias para la prensa y televisión local, concentración e inicio del Enduro....
La salida es de dentro del agua, en un zona muy rocosa, sin playa, en el briefing nos habían dicho que habría un pantanal, pero......se lo habría llevado el viento??? estoy andando con cuidado entre las rocas cuando PAM, salida....así que sin contemplaciones me tiro al agua, el neopreno amortizó un poco un pequeño golpe con una roca y me pongo a nadar sin más....el agua está fresquita, pero en principio soportable....primera boya tranquilamente y a la segunda ya llego en un pequeño grupo en cabeza.....natación limpia, sin golpes, claro que con 24 personas solamente....el circuito constaba de 8 vueltas, con la ida a favor de corriente y la vuelta en contra, mar movidito pero guay para nadar.....qué recuerdos de la Bocaina de este año pasado....la ida se hace muy rápido pero la vuelta cuesta un poco más, aunque en breve le pillo el truquillo a la corriente y me alío con ella, dejándome llevar y nadando a su son....el paso por la tercera boya ya voy en cabeza.....poco a poco voy cogiendo distancia y yo me voy sintiendo mejor en el agua....estoy empezando a disfrutar y a crecerme.....nado a ritmo aeróbico, pensando siempre en lo que queda, o mejor dicho, imaginándomelo, porque nunca antes lo había hecho...jejeje....así que ritmo de crucero cómodo y dando vueltas y vueltas....al inicio de la cuarta vuelta, paro en la barca a echar un traguillo, me ubico en carrera y sigo, cuando llevo casi una hora empiezo a tener algo de frío, no es que el agua esté muy fría, pero la falta de los rayos de sol y el aire fresco que va pegando en la cara y las manos, sumado a esa hora ya de ejercicio en el agua me hacen sentir algo de frío....pero en todo momento soportable...como voy en cabeza llevo una piragua a unos 15 metros que me guía más o menos bien, así que puedo disfrutar de las vistas que ofrece el fondo marino de Playa Blanca....en la quinta vuelta me alcanza un nadador, aunque el de la piragua me dice que voy primero....así que no me dejo llevar por las emociones y sigo a mi ritmo, como han dado la salida del Enduroman ya, pienso que puede ser uno de los distancia Ironman, así que sigo a mi ritmo, vuelvo a beber agua en la vuelta 6, ya solo quedan dos y ya tendremos una parte del reto al saco.....la piragua se me acerca y me dice que se va con el primero que yo soy el segundo ahora, así que tras unos momentos de incertidumbre y porqué no, de arrepentimiento por no haber seguido a aquel nadador, acelero el ritmo para intentar pillarlo, me lleva muchos metros y no creo alcanzarlo....pero en la última vuelta le recorto bastante cada vez más, aunque no soy capaz de alcanzarlo, así que tan solo puedo salir segundo del agua a escasos 14 segundos....con 2.19
Ya teníamos listo el primer sector, quizás el menos importante, tanto por desgaste físico como por tiempo, pero que también hay que superarlo.....larga transición, pasando por zonas de piedras, rocas, arena, paseo marítimo....telaaaaa.....finalmente llego a la carpa de transición, me seco bien, me quito el neopreno, bañador y me visto de ciclista, como un trozo de bocadillo y no me entra muy bien, así que un par de mordiscos y a la bici....salgo en la bici ya tercero, con la calma pero muy emocionado, no me baja el pulso....lo llevo por la nubes.....mi cabeza solo piensa en seguir la estela de los dos primeros, pero pronto me doy cuenta que esa no es mi carrera, increíble como pueden rodar así durante tantos km.....paso los primeros km por Playa Blanca con el pulso por encima de lo previsto, no me siento bien, por suerte al coger la carretera secundaria hacia Yaiza el viento nos empuja un poco, allí puedo estabilizar el pulso, respirar bien y recuperar un poco.....no sé si me había acelerado por la emoción, el frío, por lo que estaba haciendo o porqué....pero no era normal....así que una vez centrado empiezo a rodar....mentalizado de ir superando el reto por sub-etapas, en principio tenía previsto parar a las 3 vueltas a comer, o sea 135 km, y luego pasados otros 135, pero el retraso del parcial de agua sumado al retraso que el viento castigador del segmento ciclista me hacen cambiar la táctica, así que a rodar lo máximo posible de día, prefiero aprovechar las horas diurnas para poder rodar más rápido y como he desayunado bien y llevo ya suficiente comida encima pues decido parar directamente a los 180 km, paso muy regular cada una de las 4 vueltas, 1.40, 1.40. 1.39 y 1.38, media de 26.8 km hora, algo inferior a lo previsto, pero claro tampoco contaba yo con el viento.....
Primer pit stop, y cambio de ropa, es hora de abrigarse, pronto caerá la noche, de ponerse el chaleco reflectante y de comer algo caliente, Victor se ha currado unos spaguettis tremendamente buenos, con unos trocitos de jamón, que me entran increíblemente bien....una pasada....me monto de nuevo en la bici y definiendo ya las próximas paradas, quedaban ya solamente 2 tiradas de 90 km más cada una.....
La primera tirada aún puedo rodar bastante tiempo de día...aprovecho para rodar lo más rápido posible, coincido con Mikel Osa unos km que no se siente muy bien, lo animo y sigo rodando....por suerte para nosotros el viento ha ido menguando vuelta tras vuelta, y ahora solo se nota y de lo lindo en la zona de El Golfo hasta Yaiza, precisamente en el tramo de 6 km de subida continua, y que se hace tremendamente duro.....finalizando ya la quinta vuelta enciendo las luces traseras, los coches pasan demasiado rápido cerca de nosotros y no voy muy tranquilo que digamos...completo la quinta vuelta y ya empiezo ver más de cerca la posibilidad de ser finisher....
Comienzo la sexta y coincido con Vicki, la única chica que participa en el doble, otra maquinorra insaciable, con dos dobles y un triple ironman ya en su haber.......diossss!!!, rodamos juntos un rato, charlando y comentando experiencias.....entonces me doy cuenta que mis dos focos delanteros son una ......, ejem, Vicki lleva una luz muy potente que incluso me sirve a mi yendo unos metros por delante.....en cambio con los míos no veo un pijo.....la zona del paseo marítimo y el tramo de carretera secundaria dirección Yaiza son más o menos "rodables", no hay apenas luz pero sí mucho trafico, con lo que puedes aprovechar el paso de los coches, en cambio, la vuelta de 20 km que transcurre entre los hervideros, el Golfo y Yaiza, es totalmente oscura, sin ninguna luz, sin trafico y en la que se ve todo totalmente negro....completo la sexta vuelta y me detengo de nuevo a comer, me siento bien y parece que el cuerpo aguanta, me abrigo un poco más y me dispongo a terminar el sector ciclista después de comer un plato de arroz.....ah, y me pongo una tercera luz, el frontal...porque los tramos de bajada eran realmente peligrosos, no se veía nada....
Salgo demasiado rápido, sin digerir bien el arroz, quería aprovechar la salida de otros corredores para compartir "esos momentos de oscuridad", pero iban a otro nivel, volví a acelerarme de pulso y el arroz no acabó de sentarme bien....quedándome un revuelto en la boca del estómago y provocándome un mal estar durante varias horas......si durante la quinta y sexta vuelta había experimentado las mejores sensaciones y me sentía pletórico, ahora estaba viviendo el primer bache serio de la prueba, rodaba por inercia sin fuerzas....pero sin parar....ese malestar se convirtió en náuseas que ya no desaparecerían hasta bien entrada la noche y tras un primperan pinchado....completo la penúltima prueba, paro un momento en boxes, pero me siento mal, como si se me fuera la cabeza así, que sin coger nada decido tirar temiendo a que esa parada no me deje seguir después.....sigo rodando, a un ritmo mucho más controlado, trabajando mucho con la cabeza y pensando que ya tengo casi dos partes de la prueba terminadas....que estoy en carrera, que no me siento mal y que lo estoy haciendo bastante bien.....recuerdo todos esos comentarios vuestros de apoyo, esas muestras de ánimo, recuerdo a mi pequeña, su sonrisa.....y mi familia...una inyección más de moral que me hacen volar hacia la meta y terminar la bici......
Todavía no doy crédito, pero sí, he terminado 360 km de bici y me dispongo a correr, o trotar o quién sabe cómo se llama ese tipo de "baile", jejejee......, la media de bici solo me ha bajado un km/h durante los segundos 180 km, con 14.20 de pedaleo a media de 25.8, llego a la carpa para cambiarme de ropa, comer algo y salir a por el tramo final, me tapo un poco, me comunican que voy 7º y me traen un plato de pasta.....a partir de ahí poco recuerdo, empecé a sentirme mal, ponerme pálido y una bajada de tensión me dejó KO por momentos.....llegó tras de mí, Miguel Martínez y me sugirió que me tumbara en el suelo con las piernas hacia arriba, recupera, y luego comiera.....le hice caso y en cosa de 20 minutos había recuperado el color y algo de fuerzas, la comida no me entraba, seguía con las náuseas, llegó entonces Toni, todos salían a correr y yo no tenía fuerzas, aunque no me rendía....me dicen que Mikel se ha retirado, y empiezo a ver que estoy en pleno infierno.....me tomo un batido que me da Miguel, y tras un pit stop muy largo salgo a por esos 84 km y pico, empieza el verdadero Doble Ironman, varios pájaros vuelan por mi cabeza y el inicio de carrera a pie marca el fin del segmento ciclista, es una tontería pero me raya el hecho que no quede el tiempo limpio de bici, la transición y el de correr, no sirve para nada porque lo que cuenta es el tiempo final, pero se suma a ese trabajo que tiene que realizar el coco....
Las horas nocturnas son muy duras, tienes que centrarte mucho y mantener la cabeza fría, para todo el mundo es de noche menos para ti.....mis experiencias nocturnas no eran muy optimistas, pero tenía que superar el temor a la noche, superar este bache....muy difícil por cierto, ya que eran ya demasiadas horas de noche, forzando mucho la vista, deslumbrado por los coches... y algo trastocado, empiezo caminando y el mismo paso que llevo me va mareando y acentuando las náuseas, el frontal me está volviendo loco, completo una vuelta, dos y hasta tres....apenas 7.8 km y decido hacer ya la primera parada.....no me entra la comida, me sugieren que vomite, pero temo deshidratarme en exceso y no recuperar todo lo que pueda echar, así que decidimos en equipo la inyecta de un primperan, pasados unos 20 minutos, mejoran las sensaciones, las náuseas se van y me siento mejor, arranco de nuevo aunque el vacío en el estómago me indica que falta "gasoil", pido suero a la organización pero me dicen que si me ponen suero estoy fuera así, que nada.....a seguir sufriendo....completo dos vueltas más, me como medio bocata de bacon y decido parar a descansar un poco, tras hablar con Víctor que me hace ver que cuando se haga de día todo lo veré más fácil y más "claro".....jejeje....necesitaba esas palabras...y así lo hice, me taparon con dos mantas y a descansar hasta el amanecer....
No sé bien bien cuánto tiempo estuve durmiendo, entre hora y tres cuartos y dos horas y cuarto, pero sí sé que me sentaron genial, resucité....me levanté con ganas de terminar y de lograr mi objetivo, doy un par de vueltas y me como otro plato de spaguettis, estos hechos por Azucena, ricos ricos también, y que me sientan tremendamente bien.....a partir de ahí, sensaciones buenas....y con el claro objetivo de FINISHER metido entre ceja y ceja....llevaba ya media maratón.....y qué era maratón y media más por delante después de todo lo que llevaba???
Empecé a correr, corrí 10 km del tirón a buenos ritmos y enlacé con los compañeros españoles, Toni me llevaba 6 vueltas y Miguel 8....que sí eran muchas pero no las consideré excesivas teniendo en cuenta mis largas paradas anteriores....empezamos a hablar y hablar y primero con Miguel a solas y luego con Toni compartimos andando y trotando unas 10-12 vueltas, formando equipo, charlando y pasando las horas.....pero a la vez también los km.....
En cada vuelta voy cogiendo alguna almendra y agua, decido no tirar de geles ni barritas, no quiero arriesgar con otra sensación de malestar o descomposición....ese puñado de almendras y el agua me aportan lo justo para el ritmo que llevo en cada vuelta.....A Miguel ya le quedaban dos vueltas y decidimos correr, Toni se queda un poco atrás, me quito dos vueltas más y Miguel termina ya, menudo crack, que gran persona y qué gran atleta....., me alegro mucho por él pero a mi me faltan todavía 24 km por delante....y no puedo desconcentrarme....pillo de nuevo a Toni y comparto sus últimas vueltas con él.....cada vez con mejores sensaciones soy consciente que tengo el objetivo a tocar....
Toni termina también y claro, 5 vueltas yo solo por delante me tenía que buscar alguna motivación, pido a la organización si puedo pillar a alguien que vaya como yo, el más cercano lo tengo a vuelta y media, lo mismo que el que me sigue, así que para hacerlo más llevadero me fijo como objetivo pillar al de delante, así que empiezo a deborar metros y metros....lo pillo, le recupero la vuelta perdida y lo paso......pero todavía me faltaban dos vueltas....estaba saboreando ya mi logro....Azucena me acompañó durante esas dos vueltas que me quedaban, caminando y trotando hasta tener a tiro de nuevo al que me precedía.....entonces me dije y si se han descontado y me llevaba una vuelta más???? así que le dije a Azu que a por él, jejeje.....y lo volví a pasar.....increíble la manera de terminar pasando lo que había pasado horas antes.....llego a meta, me enfundo mi camiseta, especial para la ocasión, y entro en meta junto a mi equipo....los MÁS MEJORES.....Víctor, Azu y Cristian.....de nuevo gracias!!!!! Lástima no tener a mi pequeña en ese momento para hacerla también Finisher......cómo la encontré a faltar......pero pronto la llevaré a la isla y le explicaré lo que un día hizo su padre allí.....
Objetivo cumplido, finisher de mi primer Doble Ironman, muy contento y satisfecho, muy entero físicamente y bastante mentalmente aunque lo mejor de esta experiencia ha sido disfrutar durante tantas horas haciendo deporte, disfrutar rodeado de grandes amigos y todo lo que he aprendido, me llevo grandes lecciones y muchos deberes por hacer......

17 comentarios:

toni payeras ha dit...

robert,un plaer compartir amb tu aquest repte,ets un crack!!!
una abraçada forta!

José L. Belvis ha dit...

Uau, Robert... vaya reto que has conseguido. Verdaderamente es una locura que debe llenar de gran satisfaccion.
Ahora, saborea lo conseguido y disfrutalo al maximo.
Un fuerte abrazo

daniel sanchez robles ha dit...

felicidades mestre¡¡¡¡¡has hecho algo increible

Curs Actic 2 ha dit...

Muchas felicidades crack! Supongo q esto va a ser una experiencia que nunca podrás olvidar. Ahora es el momento de disfrutarlo!

Anònim ha dit...

joe...se me escapa la lagrimilla...
Que orgullosa tiene que estar tu Nuri de tener un aitatxo así!!
Sigue disfrutándolo, artista!
Oihana.

Anònim ha dit...

Muchas felicidades crack
Ahora recupera que eres un maquina
Miquel

Anònim ha dit...

ROBERT!!!!!!!! :) además de un pedazo de atleta eres buen escritor!!!! hay algo que no hagas increiblemente bien????? jejejeje....al leer tu crónica me he sentido a mí misma acompañándote, preocupándome y animándote, jejeje, como si yo hubiera estado allí....gracias por eso...no sé si eres consciente de que a muchos nos "regalas" - aunque en la distancia- la oportunidad de compartir y vivir tan impresionantes experiencias....gracias Titán Robert, jejeje....
Un besico y mucho ánimo y fuerzas para tu siguiente reto en mente (¿cuál es?). Walkkiria.

Montseta ha dit...

Així com passin els dies et donaràs d´allò que has fet, la meva felicitació per aquesta gran aventura que ens has fet viure amb la teva il-lusió i el teu esforç.
Gràcies Robert!!!

Anònim ha dit...

Eres muy grande robert. El vello de punta. Me la he leído enterita del tirón. Joder q pasada.

davidiego ha dit...

enhorabuena dobleironRobert!

Pau ha dit...

Em quedo amb el detall de la frase "mi primer Doble Ironman" no hi ha un primer si no penses fer un segon ;-)
Felicitats!

Unknown ha dit...

Joder!!! De haber pasado lo mismo que a tí, muchos hubieran tirado la toalla. Puede que yo no, que soy como tú, que me da igual parar, recuperar y a seguir. Al fin y al cabo estas cosas son para acabarlas, para competirlas que las compita quién quiera/pueda!!
Yo no tuve tan malas sensaciones en el DID, también lo de no tener que sufir la noche ayuda y poder descansar entre tirada y tirada era vital para recuperar.
Coincido en lo mismo, la experiencia vivida merece la pena. Aunque visto tu sufrimiento no sé si algún día me atreveré con el DobleIron del tirón!!
No obstante, me agrada ver que lo has disfrutado!!
Ale, que me pongo ñoño... jajaja
Queremos más fotos!!! :)

Ahora cuidado con el bajón motivacional!! Yo lo tuve después de superar el DID. Es cuestión de buscar otro reto, aunque no sea tan animal y aunque sea distante en el tiempo para no desconectar en exceso!!

Saludos, a ver cuando nos vemos, crack!! Tu ves subiendo el listón, que yo vendré detrás, o almenos lo intentaré!!

Gracias por compartirlo!! El domingo pensé varias veces en tí, aunque durante la Duatlón de Calafell tuve que estar concentrado 100% en la carrera, que no veas lo que zumba la gente. En la T1 (5km run) 16:36 (mi MMP en esa distancia aun siendo duatlon y no solo correr) y llego a boxes el 42...

Anònim ha dit...

Enhorabuenisima, monster man, increíble, tu reto, si señor, ahora ya todo es pan comido, un saludo, a por la próxima.

Joel ha dit...

Impressionant experiència! I lectura de pels de punta!! Felicitats!!!

Furacán ha dit...

Enhorabuena una vez más!

Rafa Bethencourt ha dit...

felicidades!!!
he sufrido y vivido tu experiencia a traves de tus palabras con la piel de gallina como testigo...aunque bueno, lo tuyo es acojonante!!! enhorabuena!!! vaya gesta!!! solo al alcance de unos pocos, sin duda toda una muestra de fuerza y dureza Mental!!!
de verdad, enhorabuena!!!!

daniel leiva posadas ha dit...

Fantastico tio leerte como siempre ,habeces uno busca un buen libro que leer ,o un buen articulo ,cuando se lee algo asi y viniendo de un amigo con el que has compartido ciertos retos y entrenos, la aventura que se lee la llegas incluso a imaginar en persona ,por que además tu sabes escribir tio !! ..con tu permiso la voy a publicar en facebook, nos vemos pronto !!! ahhh por cierto ,me he reido mucho con lo de las pulsaciones despues de salir del agua ,jajajaja